Τελικά η κρίση που περνάμε μάλλον μας άξιζε

Δυστυχώς βλέπω πλέον ότι η αλληλεγγύη στην κοινωνία και μεταξύ των πολιτών μειώνεται συνεχώς. Όλο και λιγότεροι ενδιαφέρονται για τα προβλήματα των άλλων. Και δεν λέω ντε και καλά ότι είναι υποχρεωμένος κάποιος να δώσει φαγητό η χρήματα σε κάποιον που είναι φτωχός ή έχει πρόβλημα, αλλά βλέπω ότι δεν υπάρχει αλληλεγγύη στις απόψεις και τις σκέψεις που εκφράζει ο καθένας μας κυρίως μέσα από τα forums και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Θα μου πεί κανείς, ναι αλλά το διαδίκτυο δεν αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα οπότε μπορεί αυτά που λέω να είναι λάθος. Πιστεύω ότι η διείσδυση του διαδικτύου ειδικά στους νέους είναι τόσο μεγάλη που πλέον οι απόψεις και οι συζητήσεις που κάνουμε είναι ένας πραγματικός καθρέφτης της κοινωνίας τουλάχιστον για το κομμάτι που περιλαμβάνει ηλικίες από 18 μέχρι 40 ετών.

Πέρα από το παραπάνω συμπέρασμα, βλέπω ότι η μισή Ελλάδα τα έχει βάλει με την άλλη μισή.

Επαγγελματικές ομάδες εναντίων άλλων ομάδων.

Μισθωτοί υπάλληλοι εναντίον ελευθέρων επαγγελματιών εναντίον δημοσίων υπαλλήλων.

Αριστεροί εναντίον δεξιών και χρυσαυγητών.

Μνημονιακοί εναντίον αντιμνημονιακών.

Απόφοιτοι ΑΕΙ εναντίον ΤΕΙ εναντίον ΙΕΚ, κολλεγίων, αποφοίτων εξωτερικού.

Έλληνες εσωτερικού εναντίον Ελλήνων που έφυγαν έξω.

Επαρχιώτες εναντίον Αθηναίων και το αντίθετο.

Γενικά ο καθένας μας κοιτάει πώς να αρπάξει τα προνόμια κάποιου άλλου συμπολίτη του, ο οποίος συμπολίτης μπορεί να τα απέκτησε με τον κόπο του και όχι με λαμογιές και γλύψιμο. Ο καθένας μας εύχεται να μην φορολογήσουν εμένα αλλά να φορολογήσουν τον άλλο. Από αυτά που λέγονται στο διαδίκτυο μπορεί να βγεί αυτό το συμπέρασμα πλέον, ο καθένας ενδιαφέρεται για την πάρτη του και τον εαυτούλη του.

Αυτό επίσης μπορεί να φανεί εύκολα από το γεγονός ότι αρκετοί νέοι δεν έχουμε αντικειμενικές απόψεις για διάφορα κοινωνικά πολιτικά οικονομικά και φορολογικά θέματα. Δηλαδή κρίνουμε τα πάντα επί προσωπικού χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη ότι αυτό που συμφέρει εμάς μπορεί να μην συμφέρει κάποιον άλλον. Στις περισσότερες περιπτώσεις που κάνω αυτή την επισήμανση, δηλαδή μην τα ερμηνεύουμε όλα έτσι όπως μας συμφέρει, η απάντηση του συνομιλητή είναι ότι δεν με ενδιαφέρει.

Αυτή ήταν η εθνική αρρώστια των Ελλήνων που μας έλεγαν κάποτε στο σχολείο κατά το μάθημα της ιστορίας και λέγαμε ωραία ευτυχώς περάσανε αυτές οι εποχές.

Αυτή ήταν η αρρώστια που δεν έχει φύγει από το DNA μας, ακόμα και αν έχουμε περάσει τον εμφύλιο πόλεμο Αθήνας και Σπάρτης, τους τσακωμούς και τις εσωτερικές διαμάχες μετά την απελευθέρωση του 1821, τον εμφύλιο συμμοριτοπόλεμο μετά την εθνική αντίσταση.

Αυτή είναι η αρρώστια που διαβλέπω ότι αργά και σταθερά καταλαμβάνει όλο και περισσότερους Έλληνες πολίτες. Αυτή την αρρώστια θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει εάν είχαμε ένα καλύτερο σύστημα παιδείας από το σημερινό. Έτσι όποτε η χώρα μας και το έθνος μας περνάει δύσκολες στιγμές και κρίσεις, αυτή η αρρώστια ξυπνάει μέσα μας.

Παλαιότερα εκδηλωνόταν υπό μορφή εμφυλίων πολέμων, τώρα εκδηλώνεται μέσα από την αδιαφορία την ιδιοτέλεια και τον εγωκεντρισμό.

Ακόμα δεν έχουμε καταλάβει παρότι πέρασαν 3 χρόνια κρίσης και πάμε για το τέταρτο, πως όταν καίγεται το σπίτι του διπλανού σου, η φωτιά κάποια στιγμή πλησιάζει και το δικό σου και μπορεί να κάψει και εσένα. Όταν δεν έχουμε κανένα ενδιαφέρον για τα προβλήματα του διπλανού μας τότε δεν μπορούμε να απαιτούμε να ενδιαφερθεί ο άλλος για τα δικά μας.

Μετά από αυτά τα συμπεράσματα που έχω βγάλει, τελικά ίσως μας άξιζε αυτή η κρίση που περνάμε. Ίσως μας δοθεί η τελευταία ευκαιρία να διορθώσουμε αυτά τα προβλήματα, διαφορετικά θα πάμε από το χειρότερο στο χείριστο.