Όταν, κατά την επίσκεψή του στην Τουρκία την 1η Δεκεμβρίου του
2014, ο Βλαντιμίρ Πούτιν ανακοίνωνε την πρότασή του για τη δημιουργία
ενός νέου συστήματος αγωγών φυσικού αερίου, που έγινε γνωστό ως Turkish
Stream, ήταν φανερό ότι επιχειρούσε να πετύχει με ένα σμπάρο δύο
τρυγόνια:
Αφενός, να αποδείξει ότι η ακύρωση της κατασκευής του South Stream,
την οποία είχε προκαλέσει η Ε.Ε., δεν θα ανάγκαζε τη Ρωσία να
εγκαταλείψει τα φιλόδοξα σχέδιά της. Και αφετέρου, να δέσει...
χειροπόδαρα την Τουρκία στο ενεργειακό της άρμα, διασφαλίζοντας την
ανοχή ή ακόμη και τη στήριξη ενός στρατηγικής σημασίας «παίκτη» στην
ευρύτερη περιοχή.
Το γεγονός, μάλιστα, ότι εκείνη την περίοδο ούτε ο ίδιος, ούτε ο
Ταγίπ Ερντογάν τα πήγαιναν καλά με την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες
έμοιαζε να δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες για ένα «γάμο συμφέροντος»
ανάμεσα σε δύο ιστορικά ανταγωνιστικές και συνήθως εχθρικές δυνάμεις. Παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν υπογράφηκαν οριστικά συμβόλαια ανάμεσα
στη Μόσχα και την Άγκυρα, τα σχέδια που έκαναν αρκετοί ήταν
μεγαλεπήβολα. Μέχρι που ήρθε η ρωσική επέμβαση στη Συρία για να φέρει
τις δύο χώρες και πάλι σε θέση... μάχης, καταρρίπτοντας παράλληλα τον
μύθο της συμφιλίωσης και της δημιουργίας ενός ενεργειακού άξονα που θα
μπορούσε να αποτελέσει φόβητρο για τη Δύση.
Και ο Ταγίπ Ερντογάν δεν άργησε να περάσει στην επίθεση: «Είμαστε ο
πρώτος πελάτης της Ρωσίας σε φυσικό αέριο. Ενδεχόμενη απώλεια της
Τουρκίας θα είναι πολύ σοβαρή για τη Ρωσία. Εφόσον κριθεί αναγκαίο, η
Τουρκία μπορεί να προμηθευτεί το αέριο που χρειάζεται από πολλές άλλες
πηγές», δήλωσε ο Τούρκος πρόεδρος στις 8 Οκτωβρίου, ενώ παράλληλα
απείλησε και με διακοπή της συνεργασίας για την κατασκευή του πρώτου
πυρηνικού αντιδραστήρα στο Ακούγιου, που έχει ανατεθεί στη Rosatom.
Είναι γεγονός ότι η τροπή που έχει πάρει ο εμφύλιος στη Συρία και η
άμεση εμπλοκή Ρώσων και Τούρκων σε αντίπαλα στρατόπεδα καθιστούν πλέον
πολύ δύσκολη αν όχι αδύνατη την κατασκευή του Turkish Stream. Από εκεί,
όμως, μέχρι το οριστικό ενεργειακό «διαζύγιο» η απόσταση είναι τεράστια
-και οι απειλές του Ερντογάν είναι σχεδόν απίθανο να υλοποιηθούν,
τουλάχιστον στο ορατό μέλλον.
Οι αριθμοί, άλλωστε, είναι καταλυτικοί: Πέρυσι, η Άγκυρα αγόρασε 27,3
δισ. κυβικά μέτρα αερίου από την Gazprom (μέσω του Blue Stream που
περνά από τον βυθό της Μαύρης Θάλασσας και του Διαβαλκανικού Αγωγού που
έρχεται από την Ουκρανία), καλύπτοντας σχεδόν το 60% των αναγκών της.
Όσο για τις εναλλακτικές λύσεις που διαθέτει άμεσα, σε περίπτωση
ρήξης, είναι είτε πανάκριβες (LNG), είτε ανεπαρκείς, είτε μη
υλοποιήσιμες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο δεύτερος μεγαλύτερος
προμηθευτής αερίου της Τουρκίας είναι το Ιράν, δηλαδή ο βασικός σύμμαχος
της Μόσχας και του Άσαντ στη Συρία. Αμέσως μετά έρχεται το
Αζερμπαϊτζάν, που σήμερα καλύπτει το 10% των αναγκών της γειτονικής
χώρας και φιλοδοξεί να αυξήσει το μερίδιό του με την ολοκλήρωση του
TANAP. Μόνο που αυτός ο αγωγός αδυνατεί να καλύψει το κενό που θα
αφήσουν οι Ρώσοι, ενώ δεν θα είναι έτοιμος πριν από το 2018. Μέχρι τότε;
(Ημερησία)
http://energypress.gr/news/kenes-oi-apeiles-tis-agkyras-gia-energeiako-diazygio
No comments:
Post a Comment