«Ο αγωγός φυσικού αερίου Αζερμπαϊτζάν – Τουρκίας – Ελλάδας – Ιταλίας ( ITGI) διαθέτει τα περισσότερα στρατηγικά πλεονεκτήματα για να μεταφέρει το Αζερικό αέριο στην Ευρώπη μέσω και του υποθαλάσσιου αγωγού Ελλάδας – Ιταλίας». Αυτό τόνισε μεταξύ άλλων σε συνέντευξη τύπου στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της ΔΕΠΑ κ. Χάρης Σαχίνης.
Ο κ. Σαχίνης συναντήθηκε με την Αζερική πολιτική ηγεσία, την διοίκηση της SOCAR, της κρατικής εταιρίας πετρελαίου και φυσικού αερίου του Αζερμπαϊτζάν καθώς και την διοίκηση της διεθνούς κοινοπραξίας Shah Deniz II. Από τις επαφές προέκυψε ότι το Αζερμπαϊτζάν προετοιμάζεται μεθοδικά να εξάγει το φυσικό αέριο του κοιτάσματος Shah Deniz II προς την Ευρώπη και αναζητά την προσφορότερη οδό. Ο κ. Σαχίνης τόνισε προς τους συνομιλητές του ότι ο αγωγός Αζερμπαϊτζάν – Τουρκίας – Ελλάδας – Ιταλίας (ITGI) αποτελεί την πλέον συμφέρουσα και πλέον ώριμη λύση για την μεταφορά του αερίου.
Στην διάρκεια της συνέντευξης Tύπου ο κ. Σαχίνης τόνισε επίσης ότι η λύση του ITGI εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο και τα συμφέροντα του Αζερμπαϊτζάν, ενώ θα αναδείξει την χώρα αυτή σε δυναμικό «παίκτη» της ευρωπαϊκής αγοράς αερίου. Ο Πρόεδρος της ΔΕΠΑ προσέθεσε ότι η χωρητικότητα του αγωγού μπορεί να φθάσει συνολικά τα 24 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα, ενώ μπορεί επίσης να ανεβάσει την χωρητικότητα του υποθαλάσσιου αγωγού Ελλάδας – Ιταλίας από 12 σε 16 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα, αλλά και την δυναμικότητα του αγωγού Ελλάδας – Βουλγαρίας ( IGB) από 3 σε 5 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα.
«Ολόκληρο το έργο μπορεί να ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του 2014» συμπλήρωσε ο κ. Χάρης Σαχίνης.
Την λύση του ITGI προκρίνει ο διεθνής μελετητικός οίκος PFC ENERGY
Ο Ελληνο-ιταλικός αγωγός φυσικού αερίου (ΔΕΠΑ-Edison), είναι το μοναδικό σχέδιο για τη μεταφορά φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη, το οποίο μπορεί να πραγματοποιηθεί. Μετά το 2020, αν οι συνθήκες το επιτρέψουν, μπορεί να κατασκευαστεί ένας μεγαλύτερος αγωγός, στις διαστάσεις του Nabucco.
Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει ανάλυση της ανεξάρτητης εταιρείας συμβούλων PFC Energy, η οποία ολοκληρώθηκε πρόσφατα. Στη μελέτη αναλύονται όλα τα δεδομένα που επηρεάζουν τα σχέδια των αγωγών του αποκαλούμενου «Νότιου Διάδρομου», δηλαδή, οι προοπτικές παραγωγής φυσικού αερίου στο Αζερμπαϊτζάν σε βάθος δεκαετίας, τα κριτήρια επιλογής για τον προτιμητέο αγωγό και ο βαθμός ωριμότητας των επιμέρους σχεδίων, σε συνδυασμό με την οικονομικότητά τους και την ασφάλεια που προσφέρουν για τη μεταφορά και τροφοδοσία της Ευρώπης.
Όπως σημειώνεται στην έκθεση, αρκετά σχέδια ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να μεταφέρουν στην Ευρώπη αέριο διαφόρων προελεύσεων (Αζερμπαϊτζάν, Τουρκμενιστάν, Ιράν, Ιράκ). Ωστόσο όπως τονίζεται, η μόνη σίγουρη πηγή παραγωγής φυσικού αερίου πριν το 2020, είναι το κοίτασμα Σαχ Ντενίζ 2 στην Κασπία.
Το κοίτασμα αυτό θα μπορεί να προσφέρει από το 2017 16 δισ. κυβικά μέτρα το χρόνο. Από αυτά, τα 6 δις. προορίζονται για την Τουρκία και τα υπόλοιπα θα κατευθυνθούν στην Ευρώπη. Έτσι, η έλλειψη μεγαλύτερων ποσοτήτων φυσικού αερίου, σημαίνει ότι μόνο ένας αγωγός θα μπορέσει να προχωρήσει σε αυτή την φάση, τονίζεται χαρακτηριστικά στη μελέτη.
Σύμφωνα με την PFC Energy, εφόσον αργότερα υπάρξει μεγαλύτερη διαθεσιμότητα φυσικού αερίου από άλλα κοιτάσματα του Αζερμπαϊτζάν, μία σειρά από διασυνδετήριους αγωγούς, μεταξύ των Βαλκανικών χωρών, θα μπορούσαν να υποστηρίξουν έναν αγωγό όπως ο Nabucco, αλλά με πολύ μικρότερη δυναμικότητα, από αυτή των 32 δις. κυβικών μέτρων για την οποία σχεδιάζεται.
Η έκθεση, αξιολογεί τα 3 σημαντικότερα σχέδια αγωγών, δηλαδή τον Ελληνο-Ιταλικό -ITGI, τον Trans Adriatic Pipeline – ΤΑΡ και το Nabucco. Η έκθεση λαμβάνει υπ΄όψιν της την οικονομικότητα των σχεδίων, την πολυπλοκότητά τους, το κόστος κατασκευής, και το κατά πόσο αυτά είναι προσαρμοσμένα στα δεδομένα της παραγωγής φυσικού αερίου στο Αζερμπαϊτζάν, μέχρι το 2020. Έτσι, καταλήγει στο να προκρίνει τον Ελληνο-Ιταλικό αγωγό, για τους εξής λόγους:
• Είναι το απλούστερο σχέδιο. Διέλευση μόνο από μία χώρα, την Ελλάδα, μετά το Αζερμπαϊτζάν και την Τουρκία, σε αντίθεση με τα άλλα σχέδια που προβλέπουν διέλευση από περισσότερες χώρες (στον Nabucco 4 χώρες, στον TAP 2 χώρες μεταξύ των οποίων και η Αλβανία).
• Μέγεθος απόλυτα προσαρμοσμένο στην παραγωγή του Σαχ Ντενίζ 2, σε αντίθεση με το Nabucco, που θα μπορέσει να βρει ικανές ποσότητες αερίου μόνο μετά το 2020 και εφόσον το επιτρέψουν οι πολιτικές συνθήκες (από Ιράν, Ιράκ, Τουρκμενιστάν).
• Κόστος περίπου 1,14 δις. ευρώ, που το καθιστά επιλογή απόλυτα λογική σε οικονομικό επίπεδο.
• Δυνατότητα επέκτασης προς τη Βουλγαρία (αγωγός IGB), για την οποία έχει ήδη δημιουργηθεί η μικτή εταιρεία που θα τον κατασκευάσει.
• Ισχυρή πολιτική στήριξη των χωρών από όλες τις εμπλεκόμενες χώρες (Αζερμπαϊτζάν, Τουρκία, Ελλάδα, Ιταλία).
Nabucco –ΗΠΑ
Ιδιαίτερη σημασία έχουν οι παρατηρήσεις της PFC Energy για το σχέδιο του αγωγού Nabucco, το οποίος εμμέσως πλην σαφώς, χαρακτηρίζει ως ανέφικτο, επισημαίνοντας επιπλέον ότι έχει χάσει την στήριξη των ΗΠΑ. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά, το σχέδιο αυτό με δυναμικότητα 31 δις. κυβικά μέτρα το χρόνο, αρχικά θεωρήθηκε ότι θα αποτελούσε στην ουσία το «Νότιο Διάδρομο». Δέχτηκε στην αρχή ισχυρή πολιτική στήριξη από την ΕΕ και τις ΗΠΑ, καθώς λόγω του μεγέθους του, θα έφερνε μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου της Κασπίας στην Κεντρική Ευρώπη.
Ωστόσο το έργο σηματοδοτείται από δύο χαρακτηριστικά. Το μεγάλο μέγεθός του και την πολυπλοκότητά του. Το πρώτο χαρακτηριστικό απαιτεί την εξασφάλιση πολλών πηγών φυσικού αερίου, αφού τα σημερινά προγράμματα ανάπτυξης στο Αζερμπαϊτζάν, προβλέπουν νέες ποσότητες για μετά το 2020. Για τις άλλες πιθανές πηγές, δηλαδή Ιράν, Ιράκ, Τουρκμενιστάν, υπάρχουν σοβαρές πολιτικές και διπλωματικές αβεβαιότητες ως προς το πότε και το αν θα μπορούν να διαθέσουν ποσότητες. Για το Ιράν δεν μπορεί να γίνεται καμία συζήτηση προς το παρόν για λόγους πολιτικούς, τονίζεται στη μελέτη.
Στο Ιράκ δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη το καθεστώς μεταξύ κεντρικής κυβέρνησης και ημιαυτόνομου Κουρδιστάν, όπου τα κοιτάσματα, ως προς το καθεστώς δικαιοδοσίας επί της παραγωγής υδρογονανθράκων. Τέλος το Τουρκμενιστάν θα πρέπει να λάβει σημαντικές αποφάσεις πολιτικού και επενδυτικού χαρακτήρα για τη διάθεση του αερίου του (Κίνα, υποθαλάσσιος αγωγός Κασπίας), οι οποίες καθυστερούν χαρακτηριστικά. Επιπλέον, η λειτουργία του αγωγού αυτού, θα απαιτήσει την κατασκευή ενός νέου ανεξάρτητου δικτύου στην Τουρκία, ώστε να διασφαλίζεται η ομαλή τροφοδοσία του, ενώ η έκθεση της PFC, θέτει ερωτήματα για τη δυνατότητα συντονισμού μεταξύ των 6 εταίρων του Nabucco, οι οποίοι θα πρέπει να διαπραγματευθούν με μεγάλο αριθμό προμηθευτών.
Τέλος έχει ιδιαίτερη σημασία η αναφορά της PFC, ότι παρά τη στήριξη που συνεχίζει να δέχεται ο Nabucco από την ΕΕ, οι ΗΠΑ δείχνουν ότι ανοίγονται πλέον σε άλλα σχέδια (non-Nabucco options).
TAP
Ο δεύτερος εναλλακτικός αγωγός έναντι του IGI Ποσειδών δηλαδή ο TAP είναι αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε η ενδιάμεση λύση, η οποία όμως σύμφωνα με τον διεθνή αμερικανικό οίκο αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό για δύο λόγους: πρώτον ότι το κόστος του είναι χαμηλότερο σε σχέση με τον Nabucco αλλά υψηλότερο σε σύγκριση με τον IGI Ποσειδών και δεύτερον μπορεί η κατασκευή του να είναι απλούστερη από τον Nabucco καθώς εμπλέκονται λιγότεροι στην υλοποίηση του αλλά είναι σαφώς πιο σύνθετη από κάθε άποψη σε σύγκριση με τον IGI Poseidon και λόγω της διέλευσης του από συγκεκριμένη διαδρομή. Επίσης σε μία δεύτερη φάση η δυναμικότητά του εξαρτάται από το ιρανικό φυσικό αέριο, τουλάχιστον με βάση τα σημερινά δεδομένα είναι σχεδόν απίθανο να επιτραπεί από την διεθνή κοινότητα να εξαχθεί προς την Ευρώπη.
Ποιά είναι η PFC
Η PFC Energy, είναι ανεξάρτητη εταιρεία συμβούλων επί ενεργειακών θεμάτων με έδρα την Ουάσιγκτον. Προσφέρει υπηρεσίες σε όλες τις μεγάλες διεθνείς εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου, σε αρκετές εθνικές εταιρείες πετρελαίου, καθώς και σε κυβερνήσεις ή υπουργεία κρατών, για θέματα ενεργειακής πολιτικής και ανάπτυξης μέσω της ενέργειας. Διαθέτει γραφεία στο Χιούστον (ΗΠΑ), Κουάλα Λουμπούρ (Μαλαισία), Παρίσι και Πεκίνο.
http://www.energypress.gr/portal/resource/contentObject/id/817a9df5-a66b-4a68-b867-b0ee2809558b
Ο κ. Σαχίνης συναντήθηκε με την Αζερική πολιτική ηγεσία, την διοίκηση της SOCAR, της κρατικής εταιρίας πετρελαίου και φυσικού αερίου του Αζερμπαϊτζάν καθώς και την διοίκηση της διεθνούς κοινοπραξίας Shah Deniz II. Από τις επαφές προέκυψε ότι το Αζερμπαϊτζάν προετοιμάζεται μεθοδικά να εξάγει το φυσικό αέριο του κοιτάσματος Shah Deniz II προς την Ευρώπη και αναζητά την προσφορότερη οδό. Ο κ. Σαχίνης τόνισε προς τους συνομιλητές του ότι ο αγωγός Αζερμπαϊτζάν – Τουρκίας – Ελλάδας – Ιταλίας (ITGI) αποτελεί την πλέον συμφέρουσα και πλέον ώριμη λύση για την μεταφορά του αερίου.
Στην διάρκεια της συνέντευξης Tύπου ο κ. Σαχίνης τόνισε επίσης ότι η λύση του ITGI εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο και τα συμφέροντα του Αζερμπαϊτζάν, ενώ θα αναδείξει την χώρα αυτή σε δυναμικό «παίκτη» της ευρωπαϊκής αγοράς αερίου. Ο Πρόεδρος της ΔΕΠΑ προσέθεσε ότι η χωρητικότητα του αγωγού μπορεί να φθάσει συνολικά τα 24 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα, ενώ μπορεί επίσης να ανεβάσει την χωρητικότητα του υποθαλάσσιου αγωγού Ελλάδας – Ιταλίας από 12 σε 16 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα, αλλά και την δυναμικότητα του αγωγού Ελλάδας – Βουλγαρίας ( IGB) από 3 σε 5 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα.
«Ολόκληρο το έργο μπορεί να ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του 2014» συμπλήρωσε ο κ. Χάρης Σαχίνης.
Την λύση του ITGI προκρίνει ο διεθνής μελετητικός οίκος PFC ENERGY
Ο Ελληνο-ιταλικός αγωγός φυσικού αερίου (ΔΕΠΑ-Edison), είναι το μοναδικό σχέδιο για τη μεταφορά φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη, το οποίο μπορεί να πραγματοποιηθεί. Μετά το 2020, αν οι συνθήκες το επιτρέψουν, μπορεί να κατασκευαστεί ένας μεγαλύτερος αγωγός, στις διαστάσεις του Nabucco.
Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγει ανάλυση της ανεξάρτητης εταιρείας συμβούλων PFC Energy, η οποία ολοκληρώθηκε πρόσφατα. Στη μελέτη αναλύονται όλα τα δεδομένα που επηρεάζουν τα σχέδια των αγωγών του αποκαλούμενου «Νότιου Διάδρομου», δηλαδή, οι προοπτικές παραγωγής φυσικού αερίου στο Αζερμπαϊτζάν σε βάθος δεκαετίας, τα κριτήρια επιλογής για τον προτιμητέο αγωγό και ο βαθμός ωριμότητας των επιμέρους σχεδίων, σε συνδυασμό με την οικονομικότητά τους και την ασφάλεια που προσφέρουν για τη μεταφορά και τροφοδοσία της Ευρώπης.
Όπως σημειώνεται στην έκθεση, αρκετά σχέδια ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να μεταφέρουν στην Ευρώπη αέριο διαφόρων προελεύσεων (Αζερμπαϊτζάν, Τουρκμενιστάν, Ιράν, Ιράκ). Ωστόσο όπως τονίζεται, η μόνη σίγουρη πηγή παραγωγής φυσικού αερίου πριν το 2020, είναι το κοίτασμα Σαχ Ντενίζ 2 στην Κασπία.
Το κοίτασμα αυτό θα μπορεί να προσφέρει από το 2017 16 δισ. κυβικά μέτρα το χρόνο. Από αυτά, τα 6 δις. προορίζονται για την Τουρκία και τα υπόλοιπα θα κατευθυνθούν στην Ευρώπη. Έτσι, η έλλειψη μεγαλύτερων ποσοτήτων φυσικού αερίου, σημαίνει ότι μόνο ένας αγωγός θα μπορέσει να προχωρήσει σε αυτή την φάση, τονίζεται χαρακτηριστικά στη μελέτη.
Σύμφωνα με την PFC Energy, εφόσον αργότερα υπάρξει μεγαλύτερη διαθεσιμότητα φυσικού αερίου από άλλα κοιτάσματα του Αζερμπαϊτζάν, μία σειρά από διασυνδετήριους αγωγούς, μεταξύ των Βαλκανικών χωρών, θα μπορούσαν να υποστηρίξουν έναν αγωγό όπως ο Nabucco, αλλά με πολύ μικρότερη δυναμικότητα, από αυτή των 32 δις. κυβικών μέτρων για την οποία σχεδιάζεται.
Η έκθεση, αξιολογεί τα 3 σημαντικότερα σχέδια αγωγών, δηλαδή τον Ελληνο-Ιταλικό -ITGI, τον Trans Adriatic Pipeline – ΤΑΡ και το Nabucco. Η έκθεση λαμβάνει υπ΄όψιν της την οικονομικότητα των σχεδίων, την πολυπλοκότητά τους, το κόστος κατασκευής, και το κατά πόσο αυτά είναι προσαρμοσμένα στα δεδομένα της παραγωγής φυσικού αερίου στο Αζερμπαϊτζάν, μέχρι το 2020. Έτσι, καταλήγει στο να προκρίνει τον Ελληνο-Ιταλικό αγωγό, για τους εξής λόγους:
• Είναι το απλούστερο σχέδιο. Διέλευση μόνο από μία χώρα, την Ελλάδα, μετά το Αζερμπαϊτζάν και την Τουρκία, σε αντίθεση με τα άλλα σχέδια που προβλέπουν διέλευση από περισσότερες χώρες (στον Nabucco 4 χώρες, στον TAP 2 χώρες μεταξύ των οποίων και η Αλβανία).
• Μέγεθος απόλυτα προσαρμοσμένο στην παραγωγή του Σαχ Ντενίζ 2, σε αντίθεση με το Nabucco, που θα μπορέσει να βρει ικανές ποσότητες αερίου μόνο μετά το 2020 και εφόσον το επιτρέψουν οι πολιτικές συνθήκες (από Ιράν, Ιράκ, Τουρκμενιστάν).
• Κόστος περίπου 1,14 δις. ευρώ, που το καθιστά επιλογή απόλυτα λογική σε οικονομικό επίπεδο.
• Δυνατότητα επέκτασης προς τη Βουλγαρία (αγωγός IGB), για την οποία έχει ήδη δημιουργηθεί η μικτή εταιρεία που θα τον κατασκευάσει.
• Ισχυρή πολιτική στήριξη των χωρών από όλες τις εμπλεκόμενες χώρες (Αζερμπαϊτζάν, Τουρκία, Ελλάδα, Ιταλία).
Nabucco –ΗΠΑ
Ιδιαίτερη σημασία έχουν οι παρατηρήσεις της PFC Energy για το σχέδιο του αγωγού Nabucco, το οποίος εμμέσως πλην σαφώς, χαρακτηρίζει ως ανέφικτο, επισημαίνοντας επιπλέον ότι έχει χάσει την στήριξη των ΗΠΑ. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά, το σχέδιο αυτό με δυναμικότητα 31 δις. κυβικά μέτρα το χρόνο, αρχικά θεωρήθηκε ότι θα αποτελούσε στην ουσία το «Νότιο Διάδρομο». Δέχτηκε στην αρχή ισχυρή πολιτική στήριξη από την ΕΕ και τις ΗΠΑ, καθώς λόγω του μεγέθους του, θα έφερνε μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου της Κασπίας στην Κεντρική Ευρώπη.
Ωστόσο το έργο σηματοδοτείται από δύο χαρακτηριστικά. Το μεγάλο μέγεθός του και την πολυπλοκότητά του. Το πρώτο χαρακτηριστικό απαιτεί την εξασφάλιση πολλών πηγών φυσικού αερίου, αφού τα σημερινά προγράμματα ανάπτυξης στο Αζερμπαϊτζάν, προβλέπουν νέες ποσότητες για μετά το 2020. Για τις άλλες πιθανές πηγές, δηλαδή Ιράν, Ιράκ, Τουρκμενιστάν, υπάρχουν σοβαρές πολιτικές και διπλωματικές αβεβαιότητες ως προς το πότε και το αν θα μπορούν να διαθέσουν ποσότητες. Για το Ιράν δεν μπορεί να γίνεται καμία συζήτηση προς το παρόν για λόγους πολιτικούς, τονίζεται στη μελέτη.
Στο Ιράκ δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη το καθεστώς μεταξύ κεντρικής κυβέρνησης και ημιαυτόνομου Κουρδιστάν, όπου τα κοιτάσματα, ως προς το καθεστώς δικαιοδοσίας επί της παραγωγής υδρογονανθράκων. Τέλος το Τουρκμενιστάν θα πρέπει να λάβει σημαντικές αποφάσεις πολιτικού και επενδυτικού χαρακτήρα για τη διάθεση του αερίου του (Κίνα, υποθαλάσσιος αγωγός Κασπίας), οι οποίες καθυστερούν χαρακτηριστικά. Επιπλέον, η λειτουργία του αγωγού αυτού, θα απαιτήσει την κατασκευή ενός νέου ανεξάρτητου δικτύου στην Τουρκία, ώστε να διασφαλίζεται η ομαλή τροφοδοσία του, ενώ η έκθεση της PFC, θέτει ερωτήματα για τη δυνατότητα συντονισμού μεταξύ των 6 εταίρων του Nabucco, οι οποίοι θα πρέπει να διαπραγματευθούν με μεγάλο αριθμό προμηθευτών.
Τέλος έχει ιδιαίτερη σημασία η αναφορά της PFC, ότι παρά τη στήριξη που συνεχίζει να δέχεται ο Nabucco από την ΕΕ, οι ΗΠΑ δείχνουν ότι ανοίγονται πλέον σε άλλα σχέδια (non-Nabucco options).
TAP
Ο δεύτερος εναλλακτικός αγωγός έναντι του IGI Ποσειδών δηλαδή ο TAP είναι αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε η ενδιάμεση λύση, η οποία όμως σύμφωνα με τον διεθνή αμερικανικό οίκο αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό για δύο λόγους: πρώτον ότι το κόστος του είναι χαμηλότερο σε σχέση με τον Nabucco αλλά υψηλότερο σε σύγκριση με τον IGI Ποσειδών και δεύτερον μπορεί η κατασκευή του να είναι απλούστερη από τον Nabucco καθώς εμπλέκονται λιγότεροι στην υλοποίηση του αλλά είναι σαφώς πιο σύνθετη από κάθε άποψη σε σύγκριση με τον IGI Poseidon και λόγω της διέλευσης του από συγκεκριμένη διαδρομή. Επίσης σε μία δεύτερη φάση η δυναμικότητά του εξαρτάται από το ιρανικό φυσικό αέριο, τουλάχιστον με βάση τα σημερινά δεδομένα είναι σχεδόν απίθανο να επιτραπεί από την διεθνή κοινότητα να εξαχθεί προς την Ευρώπη.
Ποιά είναι η PFC
Η PFC Energy, είναι ανεξάρτητη εταιρεία συμβούλων επί ενεργειακών θεμάτων με έδρα την Ουάσιγκτον. Προσφέρει υπηρεσίες σε όλες τις μεγάλες διεθνείς εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου, σε αρκετές εθνικές εταιρείες πετρελαίου, καθώς και σε κυβερνήσεις ή υπουργεία κρατών, για θέματα ενεργειακής πολιτικής και ανάπτυξης μέσω της ενέργειας. Διαθέτει γραφεία στο Χιούστον (ΗΠΑ), Κουάλα Λουμπούρ (Μαλαισία), Παρίσι και Πεκίνο.
http://www.energypress.gr/portal/resource/contentObject/id/817a9df5-a66b-4a68-b867-b0ee2809558b
No comments:
Post a Comment